Rozdział 16

Obudziłam się przed dziesiątą. Męczył mnie ogromny kac. Ogarnęłam się i udałam do kuchni po

butelkę wody. Wróciłam do salonu. Wszędzie gdzie się dało, spali pijani siatkarze i siatkarki. Zajrzałam też do innych pokoi, ale nigdzie nie znalazłam Emili. Dzwoniłam, ale nie odbiera. Postanowiłam ogarnąć troszkę dom. Narobiłam przy tm tyle hałasu, że obudziłam prawie wszystkich.

-Kobieto, nie masz serca budząc nas w środku nocy!- warknął oburzony Ignaczak.

-Nie marudź, tylko mi pomóż, leniu- rzuciłam go poduszką.

- O ty nie masz serca! Masz gdzieś wodę?

-Trzymaj- podałam mu butelkę- pomożesz mi trochę ogarnąć?

-Spoko.

Gdy reszta gości wstała, dom był posprząteny, a ja rozmawiałam w kuchni z Krzysiem.

Tymczasem:

Otworzyłam oczy i nie wiedziałam, gdzie jestem. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Usłyszałam jakiś hałas. Wstałam z łóżka( na szczęście miałam na sobie moją sukienkę) i udałam się w stronę, z której dobiegał. Jakież było moje zdziwienie, gdy ujrzałam Nowakowskiego pichcącego coś w kuchni!

-Cześć śliczna-uśmiechnął się promiennie- jak się spało? Masz ochotę na jajecznicę?

-Hej, możesz mi powiedzieć jak się tu znalazłam?

-Nie pamiętasz? Musiałem szybciej wyjść, a ty uparłaś się, że mnie odprowadzisz...

-Przepraszam, ale ostatnie co pamiętam, to nasz pocałunek. Czy my...

-Nie martw się, nie zrobiłbym niczego wbrew twojej woli- powiedział, nakładając śniadanie.-Smacznego.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się.

Godzinę później byłam już u siebie. Po drodze zadzwoniłam do Lui i wszystko opowiedziałam.

Spotkałyśmy się na hali. Przez 2tyg. musi jeszcze odwiedzać fizjoterapeutę . Współczuję jej, wiem ile znaczy dla niej siatkówka. Jest jej całym życiem, a teraz ma kontuzję i w dodatku wukryto u niej chorobę serca. To jest po prostu straszne. Cały czas ją wspieram.

Po treningu umówiłam się z Piotrkiem na spacer. Mijały tygodnie. W jego towarzystwie czułam się tak.......... niesamowicie, tak...berpiecznie. Świetnie się dogadujemy, rozumiemy się bez słów. Mówiąc szczerze, zakochałam się w nim. Nie wyjawiłam mu tego, bo on traktuje mnie jak przyjaciółkę.

-Hej mała-przytulił mnie

-Cześć  duży- uśmiechnęłam się- gdzie dziś idziemy?

-Zibi i Luiza zapraszają nas na wypad za miasto.

-Hmmmm?

-Wszystko już gotowe, Luiz powiedziała, że się ucieszysz.Idziemy?

-yyy Jasne :>

Po dwóch godzinach jazdy samochodem byliśmy na miejscu.  Miejsce zapierające dech w piersiach... Zabawa była przednia, ale po 2 dniach trzeba było wracać :(

Kilka dni później:

- No dziewczyny, świetnie wam idzie-woła  trener- Jeśli zagracie tak podczas meczu, złoto mamy w kieszeni. Dobra robota, na dziś koniec, widzimy się jutro. Wypocznijcie, bo jutro czeka nas najważniejszy mecz.

Po wyjściu z satni, zaczepiła mnie przyjaciółka.

-Heej Luiz, czekaj. Co się ostatnio z tobą dzieje? Jesteś ciągle spięta.

-A wieszz, ostatnio ciągle kłócę się z Zibim. A poza tym ciągla jakieś badnia, lekarze mówią, że mam słabe serce i powinnam trochę odpocząć . Roumiesz?  Ja, odpocząć!! Od stresu, nie od sportu, bo sport to zdrowie.

-Oni nie wiedzą, co mówią, nie przejmuj się.

-Masz rację, nic nie wiedzą.

-Zibim też się nie przejmuj, przejdzie mu. A właśnie, idziesz dziś na ich najwaniejszy mecz?

- Nie, muszę odpocząć, a ty?

-Ja idę.. naprawdę nie chcesz iść?

-Nie mogę. Ale pozdrów ode mnie chłopaków jakbyś mogła :) Życz im powodzenia.

-Oczywiście, że to zrobię kochana haha^^ , wyściskam ich od ciebie.

-Hah^^ taak, wszystkich, wariatko?

- No a jakby inaczej.. haha^^